Tak było na początku!
Przedstawiamy historię powstania chóru opowiedzianą z przymrużeniem oka przez pana Jana Wróbla, naszego „basa”!
Brzeszcze, luty 2010 rok
Tak było na początku…
Parę lat temu na plebanii się spotkali
Śliczne dziewczęta, miłe panie, równe chłopy
A potem już na próbach wspólnie zaczynali
Od „do-re-mi-re” przez „Adeste” i „Do szopy”.
W którąś sobotę z chóru na mszy popłynęło
Inne śpiewanie, które bojaźliwie brzmiało
Lecz niosło z sobą zwiastun, że się coś zaczęło
I przeświadczenie, że to dłużej będzie trwało!
To wynik medytacji Proboszcza – Dziekana
Od inicjatyw wszelkich jeden z lepszych guru
Powiedział, że w parafii świętego Urbana
Ma mianowicie wszystko, brak mu tylko chóru!
Z konfesjonału wciąż przyglądał się ludowi
I widział, jak niektórym w ławkach chce się ziewać
Powiedział organiście, panu Krzysztofowi
To mianowicie, że na mszy chór musi śpiewać!
Od tego czasu poszły różne zadziałania
Proboszcz jak postanowi to się już nie cofa
Organizację chóru, naukę śpiewania
Włożył na mocne barki maestro Krzysztofa.
Ten nie zwlekając wziął się ostro do roboty
Na luzy czy pochwały nie mogliśmy liczyć
I choć nas oblewały czasem „siódme poty”
To jednak musieliśmy nadal grzecznie ćwiczyć.
Choć wielokrotnie zwrotki były przećwiczone
Żeby do ideału było nieco bliżej
On nieustannie rzucał ostro w naszą stronę
Tenory, basy źle, soprany wyżej, wyżej!!!
Czasami grzmiał na nas jak grom z jasnego nieba
Bo złym śpiewaniem łatwo Go rozgniewać
Lecz śpiewaliśmy nieźle kiedy było trzeba
Bo śpiew to nasza pasja i nam chce się śpiewać.
Życie rozdziela ludziom mniej lub więcej trosk
Słuchając naszych „mędrców” wnet nas coś zalewa
Czy słyszysz jak twój wewnętrzny, ostrzegawczy głos
Mówi: „Nie pędź tak, pomyśl, pomódl się, pośpiewaj”.
Pełna wyrw i zakrętów jest życiowa droga
O ziemskim, biblijnym raju można tylko śnić
Kto brnąc przez życie chwali pieśnią Pana Boga
To temu łatwiej ze Stwórcą taką drogą iść.
Jan Wróbel
